ต่างวิญญาณ : chapter 3..............by Almond
อลันเดินออกมานอกห้อง เขายังไม่อยากสรุปเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ ผู้หญิงในห้องนั้นคือคริสตี้ชัด ๆ การพูด..การแสดงออก..ทุก ๆ อย่างมันบ่งบอกถึงความเป็นคริสตี้ หากจะมีสิ่งเดียวที่ไม่ใช่สิ่งนั้นก็คงจะเป็นความคิดของเธอ
ยังไง ๆเธอก็ยังไม่ยอมรับอยู่ดีว่าเธอคือคริสตี้..คริสตี้ แฮตตัน
อลันก้าวออกมาจากโรงพยาบาลอย่างช้า ๆ มือกำเหรียญเซนต์ไว้ 2-3 เหรียญ เขาค่อย ๆ หยอดมันลงไปในตู้โทรศัพท์ ปลายสายคือหอสมุดซานฟรานซิสโก
" หอสมุดซานฟรานซิสโกสวัสดีค่ะ กรุณากดหมายเลขภายในที่คุณ… " ยังไม่ทันรอให้มันพูดจบ เขาก็กดหมายเลข 249 เพื่อติดต่อห้องสมุดภาษาต่างประเทศ รอสักครู่ก็มีคนมารับสาย
" ห้องสมุดภาษาต่างประเทศค่ะ "
" ป้าพริสเหรอครับ..ผมอลันครับ..เอ่อ คริสตี้ครับ..คือว่าเธอมีปัญหานิดหน่อย"

คริสตี้งัวเงียตื่นขึ้นหลังจากรู้สึกว่ามีคนเขย่าแขนเธออยู่ ขาของเธอยังล้าอยู่นิด ๆ แต่หัวของเธอนี่สิ..มันปวดเหมือนมีใครเอาแท่งเหล็กมาเจาะยังไงยังงั้น
" คุณนาตาเลีย ขอเจาะเลือดหน่อยค่ะ " เสียงของพยาบาลดังขึ้นข้าง ๆ หู
เธอยื่นแขนออกไปแต่โดยดี ทำไมวันนี้อากาศในซานฟรานซิสโกถึงหนาวขนาดนี้นะ
แต่..เอ๊ะ! ' นาตาเลีย ' ทำไมพยาบาลถึงเรียกเธอว่านาตาเลียล่ะ บางทีคนที่พนเธอมาส่งโรงพยาบาลอาจจะแจ้งชื่อผิดก็ได้
" ฉันชื่อคริสตี้ "
" อะไรนะคะ? "
" ฉันชื่อคริสตี้ แฮตตัน คนที่พาฉันมาอาจจะแจ้งชื่อผิด ฉันไม่ได้ชื่อนาตาเลียอย่างที่คุณเรียกหรอกค่ะ "
" คริสตี้ แฮตตัน? " พยาบาลคนนั้นหันมาทำหน้าสงสัยก่อนจะพูดต่อ " ค่ะ แล้วดิฉันจะตรวจสอบให้ คุณต้องการอะไรอีกมั้ยคะ"
" ไม่ค่ะ ขอบคุณ "
พยาบาลเดินออกไปพักใหญ่แล้ว ทิ้งเธออยู่ในห้องคนเดียว คริสตี้สงสัยน้อย ๆ ว่าทำไมวันนี้ไม่มีใครมาเยี่ยมเธอเลย ทั้งอลันและคุณแม่ของเธอ..ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่มาหาเธออีก คริสตี้สลัดความคิดเศร้า ๆ นั้นออกไป ล้างหน้าสักนิดเธออาจจะรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้างก็ได้ เธอค่อย ๆ ยันตัวขึ้นจากเตียง ฝืนความเมื่อยล้าของขาแล้วลากเสาน้ำเกลือเดินไปยังห้องน้ำ กำลังจะก้มลงไปเปิดน้ำ ภาพแว้บ ๆ ที่เห็นในกระจกเมื่อครู่ก็ดึงความสนใจของเธอให้หันไปดูชัด ๆ อีกครั้ง

เสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากห้องผู้ป่วยที่มีผู้แจ้งชื่อไว้ว่า ' นาตาเลีย เอลฮาร์ท ' ทำให้พยาบาลหลาย ๆ คนต้องวางมือจากงานที่ทำอยู่แล้วรุดไปที่ห้องนั้นทันที ในห้องน้ำ..ร่างแน่นิ่งของผู้ป่วยนอนกองอยู่กับพื้น มือของเธอเย็นเฉียบและชื้นไปด้วยเหงื่อ เสาน้ำเกลือล้มอยู่ไม่ห่างจากเธอนัก พยาบาลทั้งหมดวิ่งวุ่นแทบจะชนกันล้มด้วยความตระหนก ก่อนที่จะมีใครคนหนึ่งในจำนวนนั้นตะโกนขึ้นด้วยเสียงที่บ่งบอกถึงความตกใจถึงขีดสุด
"หมอ! ใครก็ได้ตามหมอให้หน่อย! "
" วันนี้แม่ทำอาหารมาฝากลูกตั้งเยอะแน่ะ นี่ไง..ไก่กระเทียม กุ้งอบเนย แล้วก็มีเค้กส้มที่ลูกชอบด้วยนะคริสตี้..คริสตี้ ฟังแม่อยู่หรือเปล่าน่ะ " หญิงวัยกลางคนเรียกนาตาเลียเมื่อเห็นว่าเธอกำลังนั่งเหม่อ
" อ๋อ..ค่ะ น่าทานจังนะคะ " เธอดึงใจที่ลอยไปไหนต่อไหนแล้วให้กลับมาสนใจอาหารที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า คุณป้าคนนี้ท่าทางใจดี นาตาเลียอดอิจฉาผู้หญิงที่ชื่อ 'คริสตี้' ไม่ได้ หล่อนมีคนรักที่อบอุ่น มีแม่ที่คอยเอาใจใส่และเป็นห่วง ถ้าชีวิตของเธอเป็นได้สักครึ่งหนึ่งของชีวิตหล่อน เธอคงมีความสุขที่สุดในโลก
"คุณป้าทำอาหารเก่งนะคะ " เธอเอ่ยปากชม แต่กลับต้องพบกับใบหน้าเศร้า ๆ ของพริสซิลลาแทน ตาสีน้ำข้าวที่เต็มไปด้วยความสงสัยของหล่อนมองมาที่นาตาเลียอย่างไม่วางตา
" ทำไมพูดแปลก ๆ ล่ะวันนี้ " น้ำเสียงหล่อนแฝงความน้อยใจอยู่เล็ก ๆ พริสซิลลาถอนหายใจหนัก ๆ เหมือนกับจะไล่ความกังวลกลัดกลุ้มออกไปก่อนจะพูดอะไรกับนาตาเลียด้วยความห่วงใยเท่าท ี่แม่คนหนึ่งจะมีต่อลูกสาวอย่างเธอ
" กินอะไรก่อนนะ อลันบอกว่าลูกไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้วนี่ "

งานที่อยู่ข้างหน้าของอลันแทบไม่มีความหมายอะไรต่อเขาเลย ใจของเขาจดจ่ออยู่แต่กับเรื่องของผู้หญิงคนนั้น บางทีอุบัติเหตุรถชนอาจกระทบกระเทือนสมองเธอทำให้เธอพูดอะไรแปลก ๆ ให้เขาและป้าพริสฟัง แต่ก็น่าแปลก..ตามที่เขาเคยรู้มา คนที่สมองกระทบกระเทือนน่าจะมีอาการทางระบบประสาทของร่างกายหรือไม่ก็มีอาการสูญเสีย ความทรงจำ
คริสตี้ไม่มีอาการเหล่านี้เลยแต่กลับเปลี่ยนความทรงจำราวกับเป็นคนละคนเช่นนี้
เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลา 4.00 น. อลันสลัดความคิดไร้สาระเหล่านั้นออกจากสมอง ก่อนกลับบ้านเขาอยากแวะที่โรงพยาบาลสักหน่อย ยังไงคริสตี้ก็ยังเป็นอยู่วันยังค่ำ จะเปลี่ยนเป็นคนอื่นได้ยังไง เขาต้องดึงเธอคนเดิมกลับมาให้ได้
เขาไม่เชื่อว่าความรักที่เขามีให้เธอจะไม่สามารถพาคนรักเก่ากลับมาให้เขา

…เขาไม่เชื่อ

--To be continued--


l Chapter1 l chapter 2 l chapter 4 l About writer l