ต่างวิญญาณ : chapter 2..............by Almond
สายลมเอื่อย ๆ พัดผ่านใบหน้าของนาตาเลีย สัมผัสนั้น
ช่างอ่อนโยนและนุ่มนวลดึงดูดให้นาตาเลียล่องลอยตามมันไป
ชีวิตของเธอคงปิดฉากลงแต่เพียงเท่านี้แล้ว นาตาเลียหันกลับมา
มองภาพสุดท้ายก่อนที่เธอจะก้าวล่วงไปจากโลกอันโหดร้าย เห็น
ตัวเองนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงในห้อง ICU ไม่มีใครสักคนอยู่
รอบข้าง นี่กระมัง..ความว้าเหว่เดียวดาย แม้กระทั่งในวาระสุด
ท้ายของชีวิต ซานฟรานซิสโกคงเป็นสถานที่สุดท้ายที่เธอจะไป
เป็นความทรงจำอันแสนอบอุ่นที่เธอไม่ค่อยได้สัมผัสบ่อยนักหลัง
การ จากไปของบิดามารดา เหมือนจะอ่านความคิดของเธอออก
สายลมเบาหวิวเมื่อครู่พัดหอบเธอขึ้นไปยังฟากฟ้าเบื้อง
บน พริบตาเดียวเธอก็มายืนอยู่ ณ หาดทรายที่เธอเคยคุ้น บ้าน
เก่าของเธอยังอยู่ที่นั่น..ที่เดิม มันก็มีชะตากรรมไม่ต่างไปจากเธอ
สักเท่าไหร่
หลังจากครอบครัวของเธอประสบอุบัติเหตุและเธอซึ่งเป็นผู้รอดชีวิต เพียงคนเดียวต้องย้ายออกไป มันก็ต้องอยู่อย่างอ้างว้าง..เปล่าเปลี่ยว นานเท่า ๆ กับที่เธอต้องเผชิญชีวิตในโลกกว้างตามลำพัง ยังไม่ทันไร ลมสายเดิมก็พัดพาตัวเธอออกไป นาตาเลียขืนตัวสุดแรง เธออยากอยู่ที่นี่นาน ๆ เธอยังไม่อยากไป ไม่นะ.. สายลมโหมแรงขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายเธอก็รั้งไว้ไม่อยู่ มันพาเธอปลิดปลิวไปจากหาดทรายขาวสะอาด เหมือนใบเมเปิลแห้ง ๆ ถูกสายลมเหนือเป่าพัดให้ล่องลอยจากลานกว้าง เธอขัดขืนดิ้นรน แน่ล่ะ..เพราะนี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอ เธอต้องต่อสู้เพื่อความสุขของเธอบ้างแล้ว
ทันใดนั้น นาตาเลียรู้สึกว่าพันธนาการแข็งแกร่งเมื่อครู่นี้ขาดสะบั้นลง แล้วเธอก็ต้องเสียวสันหลังวาบเมื่อรู้ว่าเธอกำลังร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าไกลลงสู่พื้น ดิน เธอส่งเสียงกรีดร้องออกมาดังลั่น ร้องจนสุดเสียง ตาทั้งสองข้างปิดสนิท โอ..ไม่นะ ไม่…
" ไม่… "
เสียงที่ดังยาวออกมาจากปากของหล่อนดึงให้อลันพุ่งเข้าไปหาเธอทันที เธอฟื้นแล้ว..และยังปลุกให้เขาตื่นจากฝันร้าย ฝันร้ายของการสูญเสียคนที่เขารัก นาตาเลียสะดุ้งสุดตัว เธอลุกพรวดพราดขึ้นมา หันไปมองรอบ ๆ ตัว นี่เธอมาอยู่โรงพยาบาลนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เหงื่อเม็ดโตซึมเต็มแผ่นหลัง และก่อนที่เธอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ภาพของชายแปลกหน้าคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในทัศนประสาท แววดีใจในดวงตาของเขาสื่อความรู้สึกนั้นออกมาได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากบางเฉียบสั่นน้อย ๆ ก่อนจะหลุดคำพูดหนึ่งออกมา คำพูดที่ทำให้เธอต้องยอมรับความเป็นจริงบางอย่างที่เธอเข้าใจมาตลอดว่าเป็นเรื่อง เหลือเชื่อ
" คริสตี้ "

ในความฝัน คริสตี้เห็นทางเดินทอดยาวไปในช่องที่มืดสนิท แรงบางอย่างชักจูงเธอให้เดินไปตามทางนั้น บางทีนี่อาจจะเป็นพระประสงค์ของพระเป็นเจ้า เธอเดินตามทางที่ไม่มีที่สิ้นสุดนั้นไปเรื่อย ๆ ความกลัวก่อเกิดขึ้นมาอย่างช้า ๆ ทางเดินนี่ทั้งมืดและหนาว แต่เมื่อขาพาตัวเธอมาถึงนี่แล้วเธอก็ไม่คิดจะถอยกลับไปอีก ลำแสงเล็ก ๆ หลุดรอดมาเข้าตาเธอ คริสตี้เร่งฝีเท้าไปทางแสงนั่น ใบหน้าของอลันแว่บเข้ามาในความคิดเธอ ป่านนี้เขาจะทำอะไรอยู่ แล้วแม่ล่ะ แม่คะ..แม่อยู่ที่ไหน แสงอ่อน ๆ เมื่อครู่ค่อย ๆ แผดแรงขึ้นเมื่อเธอก้าวเข้าไปใกล้ ทันใดนั้น..มันก็กลายเป็นแสงจ้า ส่องเข้าตาของเธออย่างจัง ภาพข้างหน้าพร่ามัวพร้อม ๆ กับเท้าที่ก้าวพลาด ตัวเธอหล่นวูบลงมาจากทางเดินแคบ ๆ นั้น หูได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรง ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด สักพักหนึ่งร่างเธอก็ร่วงถึงพื้น เจ็บ..เจ็บปวดไปหมดทั้งร่างกายราวกับตัวเธอจะแตกออกเป็นเสี่ยง เธอลืมตาขึ้นมองรอบ ๆ ตัวอีกครั้ง
" ห้อง ICU " แล้วสติของเธอก็ดับวูบลง

อลันงุนงงเหลือเกินกับหญิงสาวคนที่อยู่ตรงหน้า ' ฉันไม่ใช่คริสตี้ ' คำนี้หมายความว่ายังไงกันแน่ หน้าซีดขาว ปากคอสั่น ไหนจะดวงตาตื่นตระหนกคู่นั้น ทั้งหมดมันบ่งบอกเขาได้เป็นอย่างดีว่าเธอไม่ได้เสแสร้งเลยแม้แต่น้อย
" ฉันไม่ใช่คริสตี้ " นาตาเลียพูดออกมาอีกครั้งอย่างยากลำบาก " ฉันไม่รู้จักคนที่ชื่อคริสตี้แล้วฉันก็ไม่รุ้จักคุณด้วย เชื่อฉันหน่อยสิ " ความอึดอัดถูกระบายออกมาเป็นน้ำตา มันละลายความเคร่งเครียดของอลันไปได้บางส่วน เขาเดินมานั่งข้าง ๆ เตียง จ้องมองใบหน้ากลม ๆ ซีด ๆ ของเธอ ดูกี่ทีเธอก็ยังเป็นคริสตี้วันยังค่ำ
" พักผ่อนก่อนนะ ตื่นมาคุณอาจจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง " อลันพูดพร้อมกับดันตัวเธอให้นอนลง รอยยิ้มของเขาดูคุ้นตาเธออย่างบอกไม่ถูก " เดี๋ยวตอนเย็น ๆ คุณแม่คุณก็จะมาเยี่ยม เมื่อวานเธอเป็นห่วงคุณมากเลยรู้มั้ย "
" แม่ฉัน..? เอ่อ..ฉันไม่มีแม่ "
" ล้อเล่นน่า " เขาอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยตอนนี้เธอก็เริ่มคุยกับเขาแล้ว
" แม่คุณชื่อพริซซิลลา ทำงานอยู่ที่หอสมุดซานฟรานซิสโก แล้วก็..เธอทำอาหารเก่งมาก ๆ เลย "
" ซานฟรานซิสโก! " นาตาเลียแทบจะลุกขึ้นมาจากเตียง " นี่ฉันอยู่ซานฟรายซิสโกเหรอ "
" ใช่สิ คุณน่ะเกิดที่ซานฟรานซิสโก โตที่ซานฟรานซิสโก เป็นคนซานฟรานซิสโกเต็มร้อยเลยล่ะ แถมยัง..มีแฟนเป็นคนซานฟรานซิสโกด้วยนะ " ประโยคสุดท้ายเขาหันมาล้อเลียนเธอ สีหน้าของหญิงสาวดูวุ่นวาย อลันเดาเอาว่าเธอคงกำลังใช้ความคิดอยู่ สักพักหนึ่งเธอก็ตัดบทสนทนาสั้น ๆ นั้นลง
" ฉันอยากพักผ่อน ขอฉันอยู่เงียบ ๆ คนเดียว"

--To be continued--


l Chapter1 l chapter 3 l chapter 4 l About writer l