นิรันดร์ : chapter 4
โต๊ะอาหารยาว จัดไว้เฉพาะสี่ที่ จุดเทียนที่กลางโต๊ะ ผนังห้องจุดเทียนไว้ในโคมแก้วแวววาว
"เหมือนทุกครั้งที่ผมมา ผมต้องการตัว
มธุกัลยา" ดวงเนตรที่ทอดตรงมา ทำให้กรเกล้ารู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ
"กระหม่อมอยากทราบเวลา"
"เจ็ดวัน นี่เป็นวันที่สี่"
"ฝ่าบาทเลิกแล้วต่อกันมิได้หรือเพคะ"
กัลยาถาม
"นี่เป็นสัญญา" เสียงตอบกึกก้อง
"คนตายแล้วก็เป็นวิญญาณ รอรับตอนนั้น
ไม่ได้หรือเพคะ" กรเกล้าถาม
"ได้ ถ้าต้องการ แต่ตัวเจ้าหาได้เป็นสิทธิแก่ตัวเจ้าไม่"
"ถ้า คุณตายอมยกให้เล่าเพคะ" กรเกล้าถามอีก แล้ววาบเข้าในใจ รอยแย้มสลวนขยายออกจนเห็นเขี้ยว เลือดเย็น
"จะยอมง่ายๆ อย่างนั้นหรือ" เสียงตวัดขึ้นสูง ตามด้วยเสียงสรวลกึกก้อง
"น้องนาง ดวงใจเจ้าเป็นของพี่ แต่วิญญาณเจ้าเป็นเกียรติแห่งตระกูล"
"กระหม่อมไม่เข้าใจบรรพบุรุษเลย" ดร.กฤษณ์ปรารภ
รอยแย้มสลวลมีลับลมคมใน
"เกียรติยศของลูกผู้ชาย มรุตมีหรือจะยอมยกน้องสาวสุดที่รักให้แก่ข้า มธุกัลยา ควรอยู่ ณ.สรวงสวรรค์ หาใช่ใต้พิภพที่มืดมิดไม่"
"ไม่เคยได้นางมาเลยหรือเพคะ ไหนรับสั่ง
ว่าหัวใจของนางเป็นของฝ่าบาท"กรเกล้าถาม
"ไม่ใช่หัวใจของนาง หัวใจของเจ้า"
ถ้อยรับสั่งอ่อนหวาน
|
 |
