นิรันดร์ : chapter 2
กรเกล้าไม่พอใจอะไรเลยในงานนี้ สตรีสาวสวยมากมายในงาน ต่างพากันกล่าวขวัญถึงเจ้าของงานอย่างชื่นชม เธอรู้สึกแปลก
"เหมือนงานเลือกคู่" เธอนึกในใจ เธอรู้สึกเหมือนว่าแขกในงานจะถูกมอมเมาด้วยอะไรบ้างอย่าง อาหาร เครื่องดื่มทุกชนิดเธอไม่ได้แตะต้องเลย ลางสังหรณ์เตือนอยู่ตลอดเวลา
"นั่นไงท่านชาย" อัปสรกระซิบ กรเกล้าหันไปดูด้วยความหมั่นไส้ เหมือนกับหลงตัวเองที่มีผู้หญิง มาคลั่งไคล้ไหลหลงมากมาย
ฉวีขาวผ่อง พักตร์ละมุ่นงามอย่างเทพของกรีก เกษาหยักศก วรกายสูงใหญ่
กรเกล้าชาวาบ เนตรเรียวยาวดำจนลึกล้ำอย่างนี้ ริมโอษฐ์บางเฉียบ คุ้นตาอย่างประหลาด
"เคยเห็นที่ไหน" เธอคิดในใจ ยามแย้มสรวลจนเห็นเขี้ยวมุมโอษฐ์ เหมือนเขี้ยวของแด็กคูล่า
"อันตราย" กระแสลึกลับเตือน
"เป็นไง หล่อไหม" อัปสรถาม
"ฮือม์" กรเกล้าตื่นจากภวังค์
ท่านชายหันหันพักตร์มาทางเธอ พร้อมรอยแย้มสรวลอย่างหมายมาด
"ดูซิ ยิ้มให้ด้วย" อัปสรกระซิบ เกาะแขนเธอไว้
กรเกล้าขมวดคิ้วอย่างไม่พึงใจ คิดว่าหล่อแล้วทุกคนต้องกรี๊ดกร๊าดรึไง เมื่อไม่พอใจเสียแล้ว กรเกล้าไม่เคยที่จะฝืนความรู้สึกของตัวเอง เธอจ้องตอบทำ หน้าตาเฉย ท่านชายแย้มสลวนมากขึ้น เนตรวาววับ ดำเนินตรงมาทางนี้ กรเกล้าหันข้างให้ ทำเป็นสนใจกับดอกไม้ประดับโต๊ะ
"ดีใจที่เธอมา" เสียงทุ้มกังวาน

"เป็นพระกรุณาเพคะที่เชิญหม่อมฉัน" อัปสรทูลอย่างเอียงอาย
"ผมดีใจที่คุณกรเกล้ามา" เมื่อมีรับสั่งกับเธอโดยตรง เธอจึงหันกลับมาตอบ
"ดิฉันมาเป็นเพื่อนอัปสรค่ะ"
"คนที่ผมไม่ได้เชิญ จะเข้ามาในงานนี้ไม่ได้"
"ดิฉันไม่ได้รับบัตรเชิญ" กรเกล้าย้ำ ท่านชายแย้มสลวนเย็น สอดหัตถ์เข้าในฉลององค์ดึงการ์ดสีดำออกมา เห็นแว้บเดี๋ยวเธอก็จำได้
"อ้อ" เธอพูดได้แค่นี้
"เชิญทางนี้กับผมหน่อย" กรเกล้าหันไปมองอัปสร ซึ่งพยักหน้าให้ เธอแปลกใจมากขึ้น อัปสรไม่เคยปล่อยแฟนของเธอกับใคร ท่าทางของเธอเหมือนอยู่ในมนต์สะกด กรเกล้าจึงเดินตามไป
"ผมให้คุณ" ตรัสพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ สีขาว ขาวสะอาดจนดูขาวโพลนไปหมด กรเกล้ายื่น มือไปรับ มือสัมผัสกันโดยบังเอิญเธอรู้สึกถึงความ เย็นเฉียบของหัตถ์นั้น
"ผมดีใจที่คุณมา กล่าวได้ว่าจัดงานนี้เพื่อคุณคนเดียว"
กรเกล้าเงยขึ้นมองอย่างพิศวง เห็นเพียงภาพเลือนลาง กลุ่มหมอกกระจายบางแล้วหนาขึ้น เธอรู้สึกหนังตาหนักขึ้น ก่อนสิ้นสติไป เธอได้ยินเสียงเอื้อน โศก ซึ้งนัก ความคะนึงถึงนางที่จากไป

ดอกไม้บาน แย้มกลีบตระการ แล้วโรยลา
ตามหา น้องนางแก้วเอย นานเนาว์
อยู่ใด น้องข้า ขานมานา
พี่ตามหา เจ้ามา นานเอย

"อยู่นี่" เธอขมุบขมิบตอบ

"คุณหนูคะ คุณหนู คุณกร สายแล้วนะคะ คุณกร"
"จ๋า" กรเกล้าขานออกไป แล้วก็สะดุ้งตื่น เธอกลับมายังไงนี่ เธอยกแขนขึ้นดู เห็นแขนเสื้อนอนสีฟ้า กรเกล้ารีบลุกขึ้น สลัดความกังวลทั้งหมดไป เมื่อมองนาฬิกา
"คุณกรคะ"
"ตื่นแล้วค่ะ" กรเกล้าบอก แล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วที่สุด
"คุณคะ เรียนคุณพ่อคุณแม่ด้วยนะคะ กรจะไปค้างที่บ้านคุณตา" เธอบอกแม่บ้านก่อนรีบเร่งไปโรงเรียน

กรเกล้าถึงโรงเรียน ออดพอดี เธอไม่ชอบใช้ รถที่บ้าน ชอบขึ้นรถประจำทาง ทำตัวเหมือนนักเรียนทั่วไปมากกว่า
"ฟ้าไม่มาหรือ" เธอถามเพื่อน เมื่อไม่เห็นอัปสร
"ไม่เห็นนี่"
"ฮือม์" กรเกล้าเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ อัปสรอาจกลับดึกมากมั๊งเมื่อคืน เธอคิด

ศาสตราจารย์กฤษณ์ส่งรถมารับหลานสาวที่หน้าโรงเรียน
"ลุงแจ่มแวะเอาเสื้อผ้าที่บ้านก่อน" กรเกล้าบอกเมื่อนึกได้
"คุณแม่บ้านส่งไปให้แล้วขอรับ" ลุงแจ่มตอบ

กรเกล้าชอบบ้านของคุณตา บ้านสองชั้นหลังเล็กๆ ข้างบนมีสองห้องใหญ่ และหนึ่งห้องเล็กๆ นั้นเป็นห้องของเธอ ที่อยู่มาตั้งแต่เล็ก บ้านคุณตามีคนเพียง 4 คน คือคุณตาคุณยาย ลุงแจ่มคนขับรถ ทำสวนทุกอย่าง ป้านาง พี่เลี้ยงของมารดาเธอ แล้วก็เลยมาเลี้ยงเธอด้วย รวมทั้งเป็นแม่บ้าน คนครัว คุณครูมารยาท ทุกอย่าง
"น้องกร" ป้านางออกมารับ
"สวัสดีค่ะ" เธอย่อตัวลงไหว้ เดินควงแขนกับป้านางเข้าบ้าน
"กรสูงกว่าป้านางแล้วน๊า คุณตาไม่อยู่หรือค่ะ"
"ตอนนี้มีข่าวแปลกๆ น้องกร ผู้หญิงสาวๆ สวยๆ เจ็บเข้าโรงพยาบาลกันเยอะแยะเลยค่ะ คุณตาท่านเลยไม่อยู่บ้าน"
"เยอะแยะเลยหรือคะ"เธอแกล้งล้อ
"จริงนะ" ป้านางชักโกรธ ชี้ให้ดูหนังสือพิมพ์
"น้องกรอ่านดูซิคะ เดี๋ยวป้าไปทำกับข้าวก่อน"
"เดี๋ยวกรไปช่วย" กรเกล้าบอก คิดว่าจะดูข่าว สักนิด แต่เธอก็ต้องนั่งลงอ่านอย่างสนใจ ข่าวกล่าวถึงสตรีหลายสิบคนเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคประหลาด ตัวซีดขาว เย็นเฉียบ อวัยวะทำงานตามปกติ แต่อุณหภูมิของร่างกายกลับลดต่ำลง เลือดเริ่มแข็งตัว ตายอย่างช้าๆ หาสาเหตุไม่ได้ อาการเหมือนคนที่อยู่ในที่เย็นจัดๆ ข่าวได้เสนอชื่อผู้ป่วยหลายคน และหนึ่งในนั้นคือ ฟ้า อัปสรเพื่อนของเธอ และอีกหลายคนที่เธอเห็นในงาน
กรเกล้ารู้สึกเย็นวูบตั้งแต่หัวจรดเท้า

อยู่แห่งใด น้องนาง ขานมานา
พี่ตามหา เจ้ามา นานนักเอย

เสียงเอื้อนโศกดังแว่วมา กรเกล้านั่งตัวแข็งอยู่ตรงนั้น มันไม่ใช่ความฝันเสียแล้ว
"สาวน้อย" กฤษณ์ เรียกหลานสาวที่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก กรเกล้าเหมือนไม่รู้สึกตัว
"กร น้องกร" ท่านเรียกดังขึ้น กรเกล้าเฉยอยู่ท่านขมวดคิ้ว เดินเข้าไปแตะบ่า พร้อมกับเรียกดังๆ
"กร กรเกล้า"
"คะ" หลานสาวท่านสะดุ้ง ตัวเย็น หน้าซีดขาว
"เป็นอะไรไป ตาเรียกไม่ได้ยินหรือ" ท่านเก็บความแปลกใจไว้
"คุณตาได้ยินอะไรไหมคะ เสียงคล้ายๆคนเอื้อนเพลงยาวๆ น่ะค่ะ"
"เอื้อนว่าอะไรล่ะลูก จะเหมือนตาเคยได้ยินไหม" ท่านถามนั่งลงบนเก้าอี้เดียวกับหลานสาว
"น้องนางเอย เอ ! กรจำไม่ได้แล้ว แต่รู้สึกเศร้าๆ คล้ายเขาตามหาน้องอยู่"
"ฮือม์ เทปหรือเปล่ากร"
"คงไม่ใช่มั๊งค่ะ กรไม่เคยได้ยิน แต่มันคุ้นๆ หูบอกไม่ถูกค่ะ" กฤษณ์ ยิ้มให้หลานสาวอย่างเอ็นดู
"คุณตาคะ ที่โรงพยาบาลเป็นยังไงบ้างคะ"
"แปลกนะกร ตาไม่พบอาการอย่างนี้มานานแล้ว แล้วไม่คิดด้วยว่าจะพบที่เมืองไทย"

--To be continued--


l Chapter1 l chapter 3 l Chapter 4 l Chapter 5(อวสาน) l