ล่าหัวใจไปสุดฟ้า Chapter 5.........by Almond & Wednesday
" ไง นั่งฝันถึงเรื่องเก่า ๆ อยู่เหรอ " สีหน้ายิ้มเย้ยของภควัตกลับเข้ามาในจักษุประสาทของเขาอีกครั้ง เขาเกลียดท่าทางแบบนี้เหลือเกิน
" นายเองก็รู้ดีนี่ว่ามันย้อนกลับมาไม่ได้แล้ว ทั้งนายและเรา..คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีก " ภควัตพูดอย่างเป็นต่อ
" เปล่า " ตราภูมิโกหก เขาหลบตาวัตครู่หนึ่ง ก่อนจะตวัดหางตาขึ้นมองชายคนนั้นอย่างไม่เดือดร้อนใจ
" ยังไงตอนนี้เกดก็อยู่กับเรา เธอเป็นของเราและไม่มีทางจะกลับไปเป็นของนายอีกแล้ว นายคงเข้าใจสินะ " ภควัตนิ่งไป เขาจบการศึกษาด้วยผลการเรียนยอดเยี่ยม เข้าทำงานในโรงพยาบาลชั้นหนึ่ง เป็นคุณหมอที่ใคร ๆ ต่างก็ให้ความนับถือ เคยเอาชนะหลายต่อหลายสิ่งมาแล้ว หากผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาต้องยอมรับกับตัวเองทั้ง ๆ ที่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า..เขาเป็นผู้แพ้
" นายอย่าลืมสิว่าเกด..รักเรา " ตราภูมิยังคงพูดต่อ สายตาของเขายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของชายร่างสูงอย่างไม่วางตา
" เราเป็นคนแรกที่เกดรักและยังคงรักอยู่ ยิ่งนายทำเรื่องทุเรศ ๆ แบบนั้นกับเธอแล้ว คิดเหรอว่าเธอจะกลับไปหานายอีก " สีหน้าของตราภูมิในขณะนี้บ่งบอกถึงชัยชนะที่เขามีเหนือภควัต ชัยชนะที่เขารอมาแสนนาน ชัยชนะที่เขาแลกมาด้วยอนาคตของเขา มันเป็นชัยชนะที่เขาสามารถกุมชีวิตผู้หญิงที่เขารักให้อยู่ในอุ้งมือ
" แล้วนายคิดว่าตัวเองดีนักเหรอ " ภควัตพูด ขอบตาขอบเขา..ร้อนผ่าว ถ้าเวลานี้เขาเป็นเด็กน้อยบอบบาง..เขาคงร้องไห้ออกมาเพื่อระบายความคับแค้น หากความเป็นลูกผู้ชายทำให้เขาต้องกล้ำกลืนมันไว้
" นายหลอกเกดมาเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ เกดเค้าทำทุกอย่างเพื่อนาย แต่สิ่งที่นายตอบแทนเธอก็มีแค่ความหลอกลวงเพื่อจะได้ร่างกายเค้า ได้ทำร้ายเค้าไปวัน ๆ ..นายต้องการแค่นี้ใช่มั้ย " เขาตะโกนอย่างเหลืออดซึ่งเป็นสิ่งที่น้อยครั้งนักที่นายแพทย์ภควัตคนนี้จะทำ
ตราภูมิยิ้มที่มุมปากน้อย ๆ นี่เป็นสิ่งที่เขาปรารถนาจะเห็นไม่ใช่หรือ ที่ผ่านมาเขาเป็นฝ่ายที่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความพ่ายแพ้แต่เพียงลำพัง คราวนี้คงถึงเวลาแล้วที่วัตจะได้สัมผัสกับความเสียใจอย่างที่เขาเคยเจอมาบ้าง ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาทำสำเร็จ..ภควัตต้องเจ็บปวดในการกระทำของตัวเขาเองแล้ว
" นายไม่ได้เป็นบ้า " เสียงของภควัตเอ่ยขึ้น..ทำลายความสะใจที่ตราภูมิกำลังลิ้มรส เขาลืมนึกถึงความได้เปรียบของวัตในข้อนี้ วัตเป็นคนกำความลับของเขาอยู่ หากวันใดที่เขาเปิดเผยความจริงข้อนี้ เกดคงจากเขาไปแน่
" ..นายไม่ได้เป็นบ้า เลิกหลอกลวงทุกคนซะที เลิกใช้ความไม่สมประกอบหลอกใช้เกดได้แล้ว " ภควัตก้าวเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์แห่งความโกรธแค้น หากเขาไม่จนตรอกจริง ๆ เขาคงไม่พูดสิ่งนี้ออกมา เพราะมันคือไพ่ตายใบสุดท้ายเพียงใบเดียวของเขา
" แล้วนายล่ะ..ต่างกับเรานักเหรอ นายพาเกดมาที่หอแล้วก็..ฉวยโอกาสกับเธอทั้ง ๆ ที่เธอไม่รู้อะไรเลย สิ่งนี้คือสิ่งที่สุภาพบุรุษเค้าทำกันหรือไง นายมันก็แค่ผู้ชายเลว ๆ ที่หลอกลวงผู้หญิงมาบำเรอความสุขให้ตัวเองเท่านั้นแหล่ะ " ตราภูมิลุกขึ้นมาจากเตียง ถ้าหากสายตาของเขาเป็นไฟ ภควัตคงจะมอดไหม้เหลือเพียงเศษขี้เถ้าที่พร้อมจะปลิวไปกับสายลม ภควัตเจ็บแทบกระอักเลือด คำกล่าวหานี้เสียดแทงจิตใจของเขาอย่างจัง เจ็บ..เกินกว่าที่เขาจะรับไหว เกดเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาชอบ ถึงจะไม่ได้รักอย่างจริง ๆ จัง ๆ ก็เถอะ อย่างน้อยเธอก็เป็นเพื่อนที่ดี เป็นผู้หญิงที่เขามีความรู้สึกดี ๆ ให้ แค่การกระทำเพื่อชัยชนะครั้งนั้น..เขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะย้อนกลับมาทำร้ายจิตใจเขา จนกลายเป็นแผลติดตัวอย่างนี้
ตราภูมิด่าถูกแล้ว เขามันก็แค่ชายถ่อยที่หลอกลวงผู้หญิงเพื่อความสุขของตนเอง..สุขที่ได้เป็นผู้ชนะ ความปวดร้าวทวีขึ้นพร้อม ๆ กับความอึดอัดใจที่ถูกอีกฝ่ายหนึ่งประณาม มันผลักดันให้คำพูดนั้นหลุดออกจากปากเขาไปก่อนที่เขาจะมีสติยั้งคิด
" ใช่ เราหลอกลวงเกด เราหลอกเค้า..แล้วทำไม นายก็หลอกเธอเหมือนกัน หลอกแค่ให้เธอกลับมาอยู่กับนาย กลับมาให้นายทำร้าย ให้นาย..ฉวยโอกาสกับเธอโดยเอาความเป็นบ้ามาหลอกเธอ ให้เธอเข้าใจว่านายควบคุมตัวเองไม่ได้ นายเรียกสิ่งนี้ว่ารักงั้นเหรอ สิ่งที่นายทำคือสิ่งที่ผู้ชายคนนึงจะทำเพื่อผู้หญิงที่ตัวเองรักเหรอ ลองถามตัวเองบ้างซิ เรายอมรับ..เราไม่ได้รักเกดจริง ๆ ที่เราทำไปทั้งหมดก็เพื่อตัวเราเอง เราแค่ไม่อยากแพ้คนอย่างนาย ไม่อยากแพ้เกมบ้า ๆ ที่นายคิดขึ้นมา เข้าใจมั้ย " ภควัตแทบจะทรุดนั่งลงกับพื้น เขาเผลอพูดอะไรออกไป เกดคงไม่กลับมาหาเขาอีก เขารู้ดีว่าเกดรักภูมิแค่ไหน เธอไม่เคยลืมเขาเลยจนกระทั่งบัดนี้ ถ้าเขาไม่ยึดเธอไว้ด้วยวิธีนี้เกดก็คงหลุดลอยไปเป็นของตราภูมิ แล้วสิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดจะมีความหมายอะไร เขาไม่อยากเป็นผู้แพ้ ทุกอย่างที่เขาทำก็เพื่อให้ได้หัวใจของเกด วิธีสกปรกที่เขาทำไปก็เพื่อคำว่า 'ชนะ' คำเดียว เขาไม่มีทางเลือกอื่น แต่ตอนนี้ทุกอย่างพังทลายไปหมดแล้ว เกดคงกลับไปหาตราภูมิอย่างที่ควรจะเป็น

เสียงแก้วแตกพร้อมกับเสียงกรีดร้องบาดลึกเข้าไปในจิตใตของภควัตและตราภูมิ ชายหนุ่มทั้งสองผุดลุกออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ภาพเบื้องหน้าปรากฏแก่สายตา ทั้งคู่ก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ หญิงสาวที่เขาพูดถึงเมื่อครู่นั่งกองอยู่กับพื้นราวกับหุ่นที่ยังไม่ได้ชัก ใบหน้าเปียกไปด้วยน้ำตา ดวงตาแดงก่ำเหม่อลอยมองผ่านทั้งคู่ไปราวอากาศธาตุ เธอบ่นพึมพำอยู่คนเดียวซ้ำไปซ้ำมาด้วยเสียงอ้อแอ้เหมือนเด็กพูดไม่ชัด
" เพราะอะไร..โกหกเกดทำไม เพราะอะไร.. "

แสงแดดยามเย็นลอดม่านเข้ามาสะท้อนกระจกบานใหญ่ ในกระจกคือภาพของหญิงสาวคนหนึ่ง ใบหน้ารูปไข่เกลี้ยงเกลาปราศจากสิวฝ้า แก้มใสเป็นสีชมพูเรื่อ ๆ ดั่งแก้มเด็กน้อย ริมฝีปากบางหยักเข้ารูป คางกลมมนรับกับใบหน้า หากตาเรียวคมของเธอ..เลื่อนลอยไร้ความรู้สึก ผมดำขลับของเธอสยายลงประบ่า เบื้องหลังของเธอคือชายหนุ่มร่างผอมเกร็ง เขากำลังหวีผมให้หญิงสาวด้วยท่าทางอ่อนโยน ในดวงตาอบอุ่นคู่นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความห่วงใย ในใจของเขาตอนนี้อยากบอกเธอเหลือเกินว่าเขาเสียใจเพียงใด..แต่เธอก็ไม่สามารถรับรู้ไ ด้ คงมีเพียงสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำเพื่อเธอ นั่นคือเขายินดีมอบพลังและเวลาทั้งหมดที่เขายังมีเหลืออยู่..มอบชีวิตจิตใจที่จงรักภ ักดีเป็นทาสรับใช้เธอ..ชั่วชีวิต แต่กระนั้นมันก็ยังไม่สาสมกับสิ่งที่เขาทำเอาไว้ สิ่งที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้..ตลอดไป

-- The End --


l Chapter 1 l chapter 2 l Chapter 3 l Chapter 4