ล่าหัวใจไปสุดฟ้า Chapter 4.........by Almond & Wednesday
จิตใจของเขาปวดร้าวราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยง
" นายทำอย่างนี้ได้ยังไง " ตราภูมิเข่นคำรามออกมาด้วยความยากลำบาก เขาอยากจะเอามือไปเค้นคอถามภควัตเสียจริง ๆ ว่าใจเขาทำด้วยอะไร เขาถึงได้ทำเรื่องที่ไม่ให้เกียรติผู้หญิงที่ตัวเองรักได้แบบนี้
..แต่ตราภูมิก็ทำไม่ ได้ หัวของเขามึนตื้อ ตาพร่าไปด้วยน้ำตาแห่งความคับแค้น
" แล้วนายจะต้องเสียใจในการกระทำของนาย " คำพูดสุดท้ายขาดหายไป
พร้อมกับสติที่หลุดลอย โลกทั้งโลกดับมืดเหมือนชีวิตของเขาไร้แสงสว่าง ความหวัง
และกำลังใจทั้งหลายที่เขาเคยมี บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นความเศร้า ท้อแท้ และน้อยใจ
ผู้ชายคนนั้นทำร้ายน้ำใจเขาเหลือเกิน เขาไม่รู้ว่าเขาล้มลงไปเมื่อไหร่และใครเป็นคนพา
เขาไปส่งโรงพยาบาล ความแค้นในครั้งนี้ผลักดันให้เขาทำสิ่งที่เลวร้ายที่สุดใน
ชีวิต..สิ่งที่พลิกผันชีวิต ของผู้หญิงที่เขารักที่สุดจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ตราภูมิลาออกจากมหาวิทยาลัยด้วยเหตุผลของอาการทางประสาทหากในใจ
ของเขากระหยิ่มยิ้มย่ อง เขารู้ดีว่าถ้าเกดรู้ว่าเธอเป็นทำลายอนาคตเขาเธอต้องรับผิด
ชอบชีวิตเขาแน่ แล้วการคาดเดานั้นก็ไม่ผิดพลาด ข่าวการลาออกของเขาแพร่ออกไป
อย่างรวดเร็วในหมู่เพื่อน ๆ
" เกดทำให้ภูมิเสียใจ ภูมิเป็นอย่างนี้เพราะเกดคนเดียว " เธอละล่ำละลักบอก
ชายคนรักของเธอ ความสำนึกผิดของเธอในตอนนี้คงไม่สามารถชดเชยความผิดที่เธอ
ได้ทำเอาไว้ได้เลยแม้แต่น้ อย น้ำตาเริ่มเอ่อคลอพร้อม ๆ กับน้ำเสียงสั่นเครือที่พูดขึ้น
" เกดอยากไปหาภูมิ เกดอยากชดใช้ "
" เกด! รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา " เขาพูดกับหญิงสาวที่ฟูมฟายอยู่ตรงหน้า
'เกดอยากชดใช้ ' คำนี้ทำให้เขาขนลุกซู่ด้วยความกังวล เกดจะทำอะไรกันแน่
" เกดต้องชดใช้ให้ภูมิ ถ้าไม่ใช่เพราะเกด.. ภูมิคงมีอนาคตที่ดีกว่านี้ เกดเป็นคนทำลายชีวิตภูมิ เกดเสียใจ..เสียใจ " ใบหน้าหญิงสาวในตอนนี้บ่งบอกความรู้สึกส่วนลึกของเธอได้เป็นอย่างดี
" งั้นให้เราไปด้วยนะ " ชายหนุ่มพูดขึ้น เขาตระหนักดีว่าเขาคงไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้แล้ว
" เกดจะไปคนเดียว วัตกลับหอไปก่อนเถอะ เกดไม่อยากให้ภูมิเสียใจไปมากกว่านี้แล้ว "
" แต่..เกด! "
" ตามใจเกดเถอะวัต! " สายตามุ่งมั่นคู่นั้นทำให้เขาไม่สามารถทำตามที่เขาอยากทำ เขาได้แต่ยืนมองร่างของเธอเดินออกไปจนลับตา ความเจ็บปวดค่อย ๆ เกาะกุมจิตใจของเขาอย่างช้า ๆ เขากำมือผอมเกร็งของเขาไว้แน่น หรือว่า..เขาแพ้แล้ว!

มือบอบบางของเธอเอื้อมไปหมุนลูกบิดประตูหน้าห้องตราภูมิ ดวงตาฉายแววห่วงใยออกมาอย่างยากจะปิดบัง ภาพที่เธอเห็นหลังจากได้ก้าวผ่านประตูบานนั้นเข้าไปกระทบจิตใจเธออย่างจัง สภาพห้องยุ่งเหยิงรกรุงรัง กระจกเงาบานนั้นแตกร้าว ภาพถ่ายของเขาและเธอกระจัดกระจายปลิวว่อนไปทั่ว ร่างของชายคนที่เธอตั้งใจมาหาซุกอยู่ในมุมอับมุมหนึ่งของห้อง สายตาของเขาเลื่อนลอย เสื้อผ้าเปียกชุ่ม สีหน้าหมองคล้ำ เธอทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าเขา มือเรียวของเธอเอื้อมไปลูบผมภูมิอย่างอ่อนโยน ชายคนนั้นลืมตาขึ้น ในใจของเขาเต็มไปด้วยความดีใจหากแต่ข้อจำกัดบางอย่างทำให้เขาไม่สามารถแสดงความลิงโล ดออกมาได้
" ภูมิ..เกดขอโทษ เกด..เกดไม่น่าทำร้ายภูมิขนาดนี้เลย " เสียงของเธอสั่นเครือ ดวงตาของตราภูมิเบิกกว้างขึ้น เขาสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของหญิงสาว เสียงกรีดร้องของเขาบาดลึกลงไปในใจของหญิงสาวที่ยืนงุนงงอยู่กับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาขว้างปาทำลายข้าวของใกล้ตัว หญิงสาวไม่แปลกใจเลยว่าทำไมห้องที่ครั้งหนึ่งเคยเรียบร้อยถึงมีสภาพเป็นอย่างนี้ เธอถอยหลังออกไปจากเขา ร่างสั่นเทาของเธอเบียดซุกอยู่ที่มุมห้องด้วยความหวาดหวั่น เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเลขหมายที่เธอคุ้นเคย
" สวัสดีครับ ภควัตครับ "
" วัต! ภูมิอาละวาด!!! ช่วยมาที่หอภูมิเดี๋ยวนี้เลยได้มั้ย! "

ชายร่างสูงเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม ผ้าเช็ดหน้าในมือเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
'เราคงไม่ได้วินิจฉัยผิดหรอกนะ' เขาพึมพำกับตัวเองขึ้นมาลอย ๆ แล้วเขาก็เก็บคำพูดของเขาไว้เพียงเท่านั้นเมื่อหญิงสาวคนเดิมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเ ขา
" ภูมิล่ะ " เธอถามอย่างร้อนรน " ภูมิเป็นยังไงบ้าง บอกเกดมาตามตรงเถอะ เกดยอมรับได้ วัต..บอกเกดสิ "
เธอรบเร้าเขาเมื่อเห็นว่าเธออาจไม่ได้รับคำตอบตามที่เธออยากรู้ ในใจของเธอตอนนี้มีแต่ความห่วงใยเท่านั้น เธอเป็นห่วงชายคนนั้น ชายคนที่ครั้งหนึ่งเธอเคยหมางเมิน
" ภูมิอาการหนักกว่าที่เราคิดไว้เยอะ " วัตพูดเบา ๆ พอให้ได้ยินกันเพียง 2 คน คิ้วของเขาเลื่อนเข้ามาใกล้จนแทบจะชนกัน มันบอกหญิงสาวได้เป็นอย่างดีว่าอาการของตราภูมิหนักหนาเพียงใด
" อาจารย์บอกว่าภูมิสะเทือนใจอย่างแรงทำให้เขากลายเป็นคนซึมเศร้า ในอารมณ์ปกติเขาอาจจะดูเฉื่อยชาไม่ค่อยสนใจอะไร ๆ รอบตัวเขา แต่ถ้ามีอะไรไปสะกิด..สะกิดแผลในใจของเขาขึ้นมา เขาก็อาจจะอาละวาดอย่างที่เกดได้เจอมา "
" เกดไม่เข้าใจ หมายความว่าภูมิจะไม่สามารถอยู่อย่างคนปกติทั่วไปได้แล้วใช่มั้ย..ใช่มั้ย " หญิงสาวถามด้วยเสียงแหบแห้งแผ่วเบา..แล้วเธอก็ตอบตัวเองได้ในวินาทีนั้นเอง
ใช่สิ..สภาพของตราภูมิที่เธอได้พบเมื่อสักครู่นี้ตอบคำถามของเธอได้เป็นอย่างดี
นี่หมายความว่าเธอ..ทำให้เขาตายทั้งเป็นใช่มั้ย เธอเป็นฆาตกร
ไม่นะ..นี่เธอทำอะไรลงไป ผู้ชายคนนั้นดีกับเธอแค่ไหน เธอยังทำร้ายเขาได้ลงคอ น้ำตาของหญิงสาวพรั่งพรู
เธอปรารถนาเหลือเกินให้น้ำตาเหล่านี้สามารถชะล้างความผิดที่ติดอยู่ในใจของเธอได้
เธอเสียใจแค่ไหน..รู้สึกผิดแค่ไหน ฟ้าดินเท่านั้นที่สามารถรับรู้
เธอควรจะทำอย่างไรดีกับชีวิตของชายคนนี้ ละเลยไม่ใส่ใจงั้นหรือ เธอคงทำไม่ได้
ผู้ชายคนนี้เคยเป็นทั้งเพื่อนและคนรักของเธอ แต่ระยะทางที่ห่างไกลระหว่างเธอและเขาทำให้เธอทิ้งเขาไป
นี่ไม่ใช่ความผิดของเขาเลยแม้แต่น้อย เธอต่างหาก..เธอเป็นฝ่ายผิด หากมีสิ่งใดที่เธอสามารถทำเพื่อชดใช้ความผิดครั้งนี้ได้เธอก็ยินดีทำ ในใจของเธอตอนนี้พร้อมจะทำเพื่อเขา ทำเพื่อชดใช้ความผิดอันใหญ่หลวงที่เธอทำลายอนาคตอันสดใสของชายคนหนึ่งลงกับมือ
" เกดอยากดูแลภูมิ เกดต้องดูแลภูมิ " เธอพูดขึ้นในความตกตะลึงของชายหนุ่ม
เขาอยากรั้งเธอไว้ อยากบอกให้เธอเลิกล้มความตั้งใจนั้น อยากเก็บเธอไว้คนเดียว แต่เขาก็ทำไม่ได้ มโนสำนึกในใจบอกเขาว่าเขาก็มีส่วนในความผิดครั้งนี้
ถ้าเขาไม่ผูกใจเจ็บ ถ้าเขาไม่คิดแค้นภูมิ
ถ้าเขายอมรับความพ่ายแพ้ครั้งนั้นแต่โดยดี เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

เกดลาออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อดูแลตราภูมิ แต่ภควัตยังเรียนต่อไปด้วยหวังว่าสักวันเมื่อเขาเรียนจบออกมาแล้ว เขาจะสามารถรักษาเพื่อนรักของเขาให้หายดีเป็นปกติได้ และเมื่อวันนั้นมาถึงเขาก็สามารถทวงสิทธิ์ในตัวเกดคืนได้โดยไม่รู้สึกผิดต่อมโนสำนึก ของเขา เมื่อภควัตเรียนจบ เขารับตราภูมิมาเป็นคนไข้ของเขาเพื่อที่เขาจะได้ติดตามอาการของตราภูมิได้อย่างใกล้ชิด
เขาทุ่มเทรักษาตราภูมิด้วยความรู้ทั้งหมดที่เขาได้ร่ำเรียนมาอย่างเต็มที่เพื่อจะดึง เอาตราภูมิคนเดิมกลับมาอีกครั้ง
แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเขารักษาเท่าไหร่ อาการของภูมิก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้น
มันไม่เหมือนกับทฤษฎีที่เขาเคยท่องจำเลยนี่นา หรือว่า..ตราภูมิหลอกเขามาตลอด
...หลอกเขาและเกดเพียงเพื่อจะเอาชนะเกมบ้า ๆ ที่ตราภูมิเป็นคนคิดขึ้นเอง
...หลอกเขาเพราะหวังว่าจะรั้งเกดไว้ได้ตลอดไป
ตราภูมิคงคิดว่าแผนของเขาไปได้สวย คงลืมนึกไปว่าหมออย่างเขาไม่ยอมให้คนไข้หลอกได้ง่าย ๆ เขาจะไม่ยอมให้แผนร้ายอันนี้ดำเนินต่อไป ยังไง ๆ ซะเขาก็ถือไพ่ที่เหนือกว่าอยู่ในมือ ไพ่ตายที่ว่า..ตราภูมิไม่ได้เป็นบ้า
เขาหลอกลวงเกดมาตลอด!!!

--To be continued--


l Chapter 1 l chapter 2 l Chapter 3 l Chapter 5 (อวสาน)