ล่าหัวใจไปสุดฟ้า Chapter 3...........by Almond & Wednesday
เกดคงรักหมอมาก..มากเสียจนยอมมอบสิ่งที่มีค่ามากที่สุดให้หมอโดยไม่
หวังอะไรตอบแทนเลย สิ่งที่เขาได้ก็เพียงแต่ร่างกายที่ไม่เต็มใจของเธอเท่านั้น
น้ำตาเริ่มไหลรินออกมาอาบใบหน้าของชายผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเข้มแข็ง
เขานอนร้องไห้อยู่นานจนหลับไปด้วยฤทธิ์ยาระงับประสาทของหมอ..ชายที่
เป็นทั้งเพื่อนรักและศัตรูคนสำคัญคนเดียวในชีวิตของเขา

ตราภูมิลืมตาขึ้น เบื้องหน้าเขาเป็นภาพของหญิงสาวที่เขาคุ้นหน้า
แววตาของเธอไม่เหมือนเก่า มันดูคล้าย ๆ แววตาของคนที่ผิดหวัง น้ำตาที่
เธอเก็บเอาไว้เมื่อสักครู่นี้เอ่อล้นลงมาอาบแก้ม
" ทำไมภูมิต้องหลอกเกดด้วย ภูมิไม่ได้เป็นบ้า แล้วทำไม..ทำไมต้องโกหก
เกด " เสียงเศร้าปนสะอื้นและสีหน้าที่บ่งบอกความเสียใจของเธอทำให้เขารู้สึกผิดต่อ
เธออย่าง แรง
" ผมขอโทษ ผมแค่ไม่อยากเสียคุณให้วัต ผมรักคุณ เกด..คุณต้องเชื่อผมนะ
เกด...
" เขาตะโกนเรียกเธอสุดเสียงเมื่อเห็นเธอกำลังวิ่งหนีเขาไป อะไร
บางอย่างบอกเขาว่าเธอจะไม่มีวันหวนกลับมาหาเขาอีก
" เกดเกลียดคุณ.. " คำพูดของเธอกระทบความรู้สึกเขาอย่างจัง นี่เขาอะไร
ลงไป !
เกดเกลียดเขา เธอกำลังจะจากเขาไป
สิ่งที่เขาทำมาตลอดเวลาเหลือเพียงความว่างเปล่างั้นหรือ
ตราภูมิสะดุ้งสุดตัว เหงื่อท่วมเต็มร่างที่ผอมเกร็งของเขา โชคดี..ที่เหตุการณ์เมื่อครู่นี้เป็นแค่ความฝัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็อดหวาดหวั่นไม่ได้

" ภูมิ !!! " คุณหมอหนุ่มร่างสูงปราดเข้ามาหาคนไข้ของเขาซึ่งกำลังตะโกนคลุ้มคลั่งด้วยความตกใจ
" เกดช่วยออกไปซื้อยาระงับประสาทกับน้ำมาให้ภูมิด้วย เร็ว ๆ นะครับ " เขาสั่งหญิงสาวข้าง ๆ ที่ตกใจไม่แพ้เขา เธอรีบปฏิบัติตามด้วยความเต็มใจ แน่นอนอยู่แล้ว..ก็เพราะเธอรู้ดีว่ามันเป็นหน้าที่ที่เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้
ทันทีที่หญิงสาวลับตาไป หมอหนุ่มหันกลับมามองคนไข้ของเขาซึ่งบัดนี้นิ่งเงียบผิดไปจากเมื่อครู่ด้วยความสมเพช ในสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด
" แสดงละครเก่งนี่ " ภควัตยิ้มเหยียด
" ก็ไม่เก่งเท่านายหรอก " ตราภูมิพูด หากแต่ร่างยังคงแน่นิ่งไม่สะทกสะท้าน
" คงคิดสินะว่าทำแบบนี้แล้วเธอจะอยู่กับนายตลอดไป " ภควัตชะงักเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยคำพูดต่อไป..คำพูดที่เขาแน่ใจว่ามันต้องทำให้บาดแผลในใจของตราภูม ิเปิดกว้างขึ้นอีก
" ลืมไปแล้วหรือไง ว่าเกดยกทุกสิ่งทุกอย่างของเธอให้เราหมดแล้ว ส่วนนายมันก็ได้แค่ร่างที่ไร้วิญญาณของเธอเท่านั้น " ตราภูมินิ่งอึ้งด้วยความปวดร้าว สายตาเขาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่กำลังฉายภาพดวงอาทิตย์ยามเย็น เขาไม่เคยนึกเลยว่าคำพูดเมื่อ 10 ปีก่อนจะทำให้เขาและคนรักต้องเจ็บปวดถึงเพียงนี้

" มาแข่งกันมั้ย ใครทำให้เกดรักได้ก่อนคนนั้นชนะ " ตราภูมิอายุ 16 ปีพูดขึ้นมาลอย ๆ กับเพื่อนร่วมห้องที่มาชอบผู้หญิงคนเดียวกันโดยไม่ได้คิดอะไร
" ก็เอาสิ " ภควัตตอบตกลงอย่างนึกสนุก จากนั้นเป็นต้นมา ทั้งสองก็แข่งกันเอาใจลูกหยีมาตลอดจนกระทั่งทั้ง 3 คนสนิทกันราวตองปาท่องโก๋ เมื่อถึงวันจบปีการศึกษา ภควัตได้ตัดสินใจบอกรักเธอโดยไม่ทราบว่าเกดมีใจให้ตราภูมิแล้ว
" เกด ตลอดเวลาที่ผ่านมารู้มาตลอดใช่มั้ยว่าเรารักเธอ " เขาก้มหน้าด้วยความเขินคอยฟังคำตอบ
" ขอโทษนะวัต คือ..เรารักภูมิ " เกดพยายามเบือนหน้าไปทางอื่น เขาคงจะยอมรับความพ่ายแพ้นั้นโดยดีถ้าเพียงแต่ตราภูทิไม่เข้าไปพูดกับเขาด้วยถ้อยคำท ี่เสียดแทงใจขนาดนั้น
" เราคงเป็นผู้ชนะสินะ ฮ่าๆๆๆ " ตราภูมิเย้ยภควัตพร้อมกับตบหน้าเบา ๆ เป็นเชิงปลอบใจ แต่ใบหน้าวัตกลับแดงก่ำด้วยความโกรธ มือทั้งสองข้างกำแน่น สายตาจับจ้องไปที่ผู้พูดอย่างเคียดแค้น
" ยังหรอก มันยังไม่จบ " ภควัตพูดแค่นั้นก่อนที่เขาจะตัดขาดมิตรภาพระหว่างเขาและตราภูมิโดยที่ตราภูมิเองก็ไม ่อาจรู้ได้เลย หมือนโชคชะตาจะเล่นตลก หนทางสู่อนาคตของตราภูมิและเกดเป็นทางคนละสายกัน มันไม่ยากเลยที่เขาจะหาโอกาสใกล้ชิดกับเกด ก็แค่ Entrance เข้าคณะเดียวกันกับเธอก็พอแล้ว " รักแท้แพ้ความใกล้ชิด " และ " ตื๊อเท่านั้นทีครองโลก " คงเป็นคติที่ดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ ภควัตค่อย ๆ ครอบครองพื้นที่ในหัวใจของเกดที่ละน้อย สำหรับตราภูมินั้น ความรักที่เขาเคยมีให้เกดไม่ได้ลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย ระยะทางเท่านั้นที่เป็นอุปสรรคสำหรับเขา แต่ถึงกระนั้นเขาก็พยายามไปหาเกดทุกครั้งที่ว่าง แต่ยิ่งนานวันเข้าเขาก็ยิ่งรู้สึกถึงความเย็นชาที่เธอมีให้เขาจนกลายเป็นความเหินห่า งกันไปในที่สุด และก็เช่นเดียวกันกับวันนั้น เขาไปหาเกดเป็นปกติแต่กลับไม่พบ
" นี่นายเห็นเกดรึเปล่า " ตราภูมิถามเพื่อนที่คณะของทั้งสอง
" ไม่ได้เข้าเรียนตั้งแต่เช้าแล้วนี่ วัตก็ด้วยนะ " คำพูดของชายคนนั้นทำให้ตราภูมิใจหายวูบ แต่ความไว้ใจทำให้เขาคิดในทางที่ดีไว้ เขาตัดสินใจโทร.ไปหาเกดที่บ้าน
" ภูมิหรือจ๊ะ เกดไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เค้ามีงานอะไรเมื่อคืนน่ะ แต่ไม่เห็นบอกแม่เลยว่าเค้าจะไปค้างบ้างเพื่อน " ตราภูมิหน้าซีด เขาได้แต่หวังว่าสิ่งที่เขากลัวที่สุด..จะไม่เกิดขึ้น
ตราภูมิใช้กำลังทั้งหมดของเขาวิ่งไปที่หอของภควัตทันที ประตูหน้าห้องวัตปิดล็อคอยู่ เขาตัดสินใจถีบประตูสุดแรง บานประตูเปิดออก ภาพที่ปรากฏต่อหน้าเขาคือภาพที่เกดนอนอยู่เคียงข้างภควัตบนเตียงกว้าง ทั้งคู่มีเพียงผ้าคลุมปกคลุมร่างกายอยู่เท่านั้น คำอธิบายใด ๆ ก็ไม่จำเป็นที่จะทำให้เขาเข้าใจภาพตรงหน้า เขารู้สึกเหมือนมีสิ่งของหนักอึ้งมาทับ ลำคอของเขาตีบตัน ใจเต้นแรงราวกับจะหลุดกระโจนออกนอกอก หัวของเขาปวดร้าวอย่างรุนแรงก่อนที่ทุกอย่างจะดับลง เมื่อตราภูมิลืมตาขึ้น ภาพของหญิงสาวที่เขารักก็ได้มาปรากฏอยู่ตรงหน้า มือของภูมิค่อย ๆ ยกขึ้นด้วยความอ่อนล้าสัมผัสใบหน้าของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา นุ่มนวล สายตามองลึกเข้าไปในแววตาของอีกฝ่ายด้วยความขมขื่น
" บอกเราได้มั้ยว่ามันไม่จริง " เธอนิ่งเงียบไป ไม่กล้าสบตาเขา เพียงแค่นี้ตราภูมิก็ได้ทราบคำตอบ เธอปัดมือเขาออกด้วยท่าทางเกรงใจ ก่อนที่คำพูดประหารจะออกมาจากริมฝีปากของหล่อน
" ภูมิ เลิกยุ่งกับเราสองคนซักทีเถอะ เราไม่ได้รักภูมิ แล้วสิ่งที่เราทำลงไปก็คงเรียกกลับคืนมาไม่ได้อีก "
" ทำไม เพราะอะไร เราทำอะไรผิด บอกเราได้มั้ยว่าเราทำอะไรผิด " ตราภูมิเขย่าตัวเกดอย่างแรงด้วยความลืมตัว เธอผลักเขาออกห่างแล้วเข้าไปกอดชายหนุ่มอีกคนด้วยความตกใจ
" เราขอโทษด้วยนะ เราก็เพิ่งรู้ตัวเองว่าเราไม่ได้รักภูมิ ที่ผ่านมาเราหลอกตัวเองแล้วเราก็หลอกภูมิด้วย ความจริงแล้วเรา..เรารักวัต " เกดพูดจบพร้อมสีหน้าเย้ยหยันของภควัต สักครู่ชายคนนั้นก็หันไปพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
" เกดกลับไปก่นนะ ที่นี่เราจะเคลียร์เอง เสร็จแล้วเราจะไปหา "
" แต่ว่า..." เกดลังเลสักครู่ก่อนจะตัดสินใจ " งั้นเกดไปแล้วนะวัต " เกดเดินออกไปแล้ว ทิ้งชายสองคนไว้ในห้องด้วยกันตามลำพัง มือของชายร่างสูงค่อย ๆ เลื่อนจากต้นคอไปยังเนินไหล่อย่างช้า ๆ พร้อมกับเสียงเบาราวกระซิบที่เอ่ยขึ้น
" ถึงตอนนี้พอจะพูดได้รึยังล่ะ..ว่าเราชนะแล้ว " เขาลากเสียงยาว ในน้ำเสียงนั้นบ่งบอกถึงความสะใจที่เขาได้รับ นี่เขาทำผิดอะไรไว้เหรอถึงต้องชดใช้กรรมอันเจ็บปวดขนาดนี้ ความเสียใจค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความเคียดแค้นอย่างช้า ๆ

--To be continued--


l Chapter 1 l chapter 2 l Chapter 4 l Chapter 5 (อวสาน)