ล่าหัวใจไปสุดฟ้า Chapter 2...........by Almond & Wednesday
" เลือกที่ตายได้เหมาะจริงนะ..ที่รัก " เขาลากเสียงยาวชวนสยดสยอง เมื่อเธอ
เริ่มรู้สึกตัวเธอก็ใช้กำลังทั้งหมดที่มีวิ่งไปทางประตูด้านหลัง แต่ทว่าสายไปเสียแล้ว เขา
กระชากผมดำยาวของเธอแล้วเหวี่ยงลงที่เสาต้นใหญ่ ตอนนี้เธอเหมือนกับลูกไก่ตัวเล็ก ๆ
ที่ตกอยู่ในกำมือของราชสีห์ผู้บ้าคลั่ง น้ำใสๆ ไหลรินชะล้างคราบสกปรกบนใบหน้าของ
เธอออกไป แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่สามารถล้างมลทินที่ติดตัวเธอได้
" ทำไมต้องฆ่าฉันด้วย " เสียงสะอื้นทำให้ชายหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความประหลาด
ใจ
" ก็เพราะ..ผมรักคุณน่ะสิ " หญิงสาวอึ้งกับคำตอบที่ได้รับ รัก..งั้นเหรอ ? เขา
โน้มตัวลงคร่อมตัวเธอเอาไว้ มือข้างหนึ่งปาดน้ำตาของเธออย่างแผ่วเบา..อ่อนโยน ส่วน
มืออีกข้างค่อย ๆ ชักมีดพกประจำตัวของเขาออกมา ใบมีดคมกริบจรดลงบนต้นคอขาว
เนียนพร้อมรอยยิ้มเย็นเยือกกับแววตาที่อยากบอกเธอว่าเขาเ หงาและเศร้าเพียงใด
" รัก..มากจนอยากเก็บคุณไว้คนเดียว ไม่ให้เป็นของใครอีก " คำพูดช้า ๆ ชัด
ถ้อยชัดคำและจริงจังนั้นได้เสียดแทงเข้าไปในจิตใจดวงเล็ก ๆ ของเธอ ก่อนที่มือเธอจะ
คว้าเอาท่อนไม้ที่วางเรียงรายอยู่ใกล้ ๆ ฟาดลงไปที่ศีรษะของเขาอย่างแรง แล้วทุกอย่าง ก็ดับวูบไป...

แสงแดดสาดส่องลงมากระทบสายตาของหญิงสาว ร่างกายของเธอปวดร้าว
เหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยง ขาของเธอล้าเหมือนมีแท่งเหล็กหนักอึ้งมาผูกไว้แต่เธอก็ไม่
ได้ให้ความสนใจกับมันมากนั กเพราะความเจ็บปวดในใจของเธอมีมากกว่า อาการของ
เขากำเริบขึ้นมาจนเธอไม่อาจเพิกเฉยได้แล้ว แต่การเผชิญหน้ากับหมอก็เท่ากับเป็นการ
สะกิดบาดแผลของเธอ..บาดแผลที่หมอก็ไม่สามารถ เยียวยาได้
จนบัดนี้แล้วความรักที่เธอมีให้หมอก็ยังไม่เสื่อมคลาย ความรู้สึกของหมอก็คงไม่ได้แตกต่างไปจากเธอสักเท่าไร หากมีเธอเท่านั้นที่รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ เธอไม่ใช่ของของหมอ ชายคนนั้นต่างหากที่เป็นเจ้าของตัวเธออย่างถูกต้อง..ทะเบียนสมรสนี่ไงที่ตีตราเธอว่า มีเจ้าของแล้ว ชายคนนั้นไม่ใช่หรือที่เป็นเหยื่อของความรักเธอระหว่างเธอและหมอ เขากระโดดเข้ามาร่วมอยู่ในวังวนแห่งความสับสนนี้อย่างนึกสนุก แต่แล้วมันก็กลายเป็นความสนุกที่เขาต้องเอาอนาคตอันแสนสวยงามของเขามาแลก และสุดท้าย..เธอก็เป็นคนทำลายชีวิตเขาทั้งชีวิต ความรับผิดชอบของเธอทำให้เธอไม่สามารถทิ้งเขาให้เผชิญโลกตามลำพังทั้ง ๆ ที่ตัวเขาไม่ปกติเช่นนี้ได้ เธอกัดฟันฝืนความเจ็บปวดพาร่างอันบอบช้ำมาถึงโทรศัพท์ นิ้วกดเลขหมายเดิม ๆ ด้วยความคุ้นเคย วันนี้เธอคงไม่มีแรงพาเขาไปโรงพยาบาลแล้ว
" สวัสดีครับ หมอภควัตพูดครับ "
" สวัสดีค่ะ เกดเองค่ะ " เสียงเธอสั่นเล็กน้อย แต่ก็ไม่มากพอที่หมอจะสังเกตได้
" เมื่อคืนนี้ภูมิอาการกำเริบขึ้นมา ถ้ายังไงวันนี้หมอช่วยมาดูให้เกดหน่อยได้มั้ยคะ "
" ผมว่างช่วงบ่าย แล้วผมจะแวะไปแล้วกัน " หมอตอบ ตอนนี้ความสับสนก่อตัวขึ้นมาในความรู้สึกของหมออย่างช้า ๆ หน้าที่รับผิดชอบบังคับเขาให้เขาต้องไปทั้ง ๆ ที่เขาไม่อยากเห็นหน้าเพื่อนของเขา..เพื่อนรักที่ครั้งหนึ่งเคยช่วงชิงชัยชนะที่เขา ภาคภูมิใจ..ชัยชนะที่เขาหมายมั่นปั้นมือไว้แล้วว่ามันจะไม่หลุดรอดเงื้อมมือเขาไปได้ นอกจากนี้..เขายังไม่อยากไปพบหน้าหญิงสาวคนนั้น ความรู้สึกผิดต่อเธอมันมีมากเหลือเกิน ถ้าไม่ใช่เพราะความต้องการเป็นผู้ชนะ เขาคงไม่ใช้ความรักของเธอเป็นเครื่องมือแบบนี้ ใบหน้าของหมอก้มลงต่ำด้วยความสำนึกผิด ชั่วขณะหนึ่งที่เขาคิดอยากไปสารภาพความจริงกับเธอ แต่เขาก็ก้าวไปไปไกลเกินกว่าที่จะถอยหลังได้ สิ่งที่เขาทำมันผิดต่อความรู้สึกของตัวเองจนถึงบัดนี้ เวลาทำให้เขารู้ใจตัวเองว่าความจริงแล้วเขาไม่ได้รักเธอ ตราภูมิต่างหากที่รักเธอ..แต่เดิมพันบางอย่างระหว่างเขาทั้งสองทำให้ภควัตไม่อาจปล่อย ให้เกดหลุดลอยไปได้ เธอต้องเป็นของเขาวันยังค่ำ ใบหน้าของหมอซบลงกับฝ่ามืออย่างกลัดกลุ้ม ที่ร้ายยิ่งกว่านั้นก็คือเธอยังไม่รู้ความจริงในใจเขา
" คุณหมอคะ ได้เวลาตรวจแล้วค่ะ " เสียงใสของพยาบาลปลุกให้เขาตื่นขึ้นจากภวังค์ ตอนนี้เขาคือหมอหนุ่มที่ใคร ๆ ต่างให้ความไว้วางใจและนับถือ และเขาเองก็คงไม่สามารถทำให้ใครผิดหวังในตังเขาได้อีกแล้ว
" ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้ "
" กินข้าวกับเกดก่อนนะคะ เที่ยงแล้วหมอคงหิว " หมอเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าหมดจดเกลี้ยงเกลาปราศจากเครื่องสำอางแฝงความเศร้าไว้เล็กน้อย แต่ก็ยังมีความสดสวยตามวัยของหญิงสาว
" ขอผมดูอาการภูมิก่อนดีกว่า เขาเป็นยังไงบ้างครับ " หมอถาม เขาไม่กล้าสบตาหญิงสาวเต็มตานัก..กลัวว่าเธอจะเห็นความไม่จริงใจในแววตา อย่างไรเสียเขาก็ยังแคร์ความรู้สึกของเธออยู่บ้าง
" คือ..ภูมิเขาอาละวาดน่ะค่ะ " หญิงสาวตอบเสียงแผ่วเบา เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เรียกว่าการอาละวาดรึเปล่า ความสุขุมและนิสัยที่ชอบคิดมากกว่าพูดของชายหนุ่มทำให้เขาเก็บซ่อนความร้อนใจไว้ได้อ ย่างมิดชิด
" มากไหมครับ "
" เอ่อ มะ..ไม่หรอกค่ะ แต่ปกติเขาไม่เป็นอย่างนี้นี่คะ " เธอบอกขณะนำทางหมอไปยังห้องของบุคคลที่กล่าวถึง
" มันอาจจะเกิดจากจิตใต้สำนึกของเขาที่เก็บกดเอาไว้..." เขาละคำว่า ' คุณพอจะทราบไหมว่าเกิดจากอะไร ' เอาไว้ เพราะเขาเองรู้ดีกว่าหญิงสาวเสียอีกว่ามันเกิดจากอะไร เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
" เดี๋ยวเกดไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ " ในที่สุดเธอก็ปล่อยให้เขาเดินไปหาตราภูมิที่ห้องคนเดียว..ให้เขาเผชิญหน้ากับเพื่อนร ักของเขาตามลำพัง ตราภูมิอยู่ในสภาพโทรมกว่าที่เขาคิด เสื้อผ้าบางส่วนหลุดรุ่ย ข้าวของในห้องกระจุยกระจายไม่เป็นระเบียบแสดงให้เห็นว่าเขาคงอาละวาดหนักจริง ๆ ถึงขั้นที่หญิงสาวไม่กล้าเฉียดกรายเข้ามาหาในตอนเช้า ชายหนุ่มปรือตาขึ้นมองขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้
" นายมาทำไม " เขาพูดเสียงระโหย
" ก็มาเยี่ยมนายแหล่ะ ภูมิ " ภควัตตอบเบา ๆ ความรู้สึกเคียดแค้นชิงชังค่อยคลายลงบ้างเมื่อเขาได้เห็นสภาพที่เพื่อนเป็นอยู่ ความรักทำให้เขาทุ่มเททุกอย่างได้จริง ๆ ทุ่มเททุกอย่างเพื่อรั้งเธอเอาไว้
" ไม่หรอก นายคงมาหาเธอสินะ " เขาพูดด้วยน้ำเสียงท้อแท้และสิ้นหวังจนหมอรู้สึกได้
" นายต้องหายนะภูมิ " หมอพูด ใช่สิ..ถ้าเขาหาย เธอก็ไม่มีพันธะใด ๆ ที่จะต้องดูแลเขาต่อไป
" ไม่..ไม่มีทางหรอก นายเองไม่ใช่เหรอที่ต้องการเห็นเราในสภาพนี้ " สายตาชายหนุ่มจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหมอ หากแต่ไม่มีท่าทางโกรธเกรี้ยวหรืออาฆาตมาดร้ายเลยแม้แต่น้อย ทั้งหมดที่แสดงออกมาทางแววตาของเขามีเพียงความเศร้าโศกและความทุกข์ทรมานเท่านั้น ภควัตถอนใจเฮือก ก่อนจะเบือนหน้าหนีเล็กน้อย
" นายกินยาเถอะ สักวันนายต้องหายดีนะ " เขาย้ำประโยคเดิมก่อนยื่นยาระงับประสาทพร้อมแก้วน้ำให้คนไข้ของเขา ตราภูมิทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะค่อย ๆ หลับไปในที่สุด ภควัตจ้องมองร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง สภาพของตราภูมิตอนนี้ต่างจากเพื่อนของเขาสมัยที่เรียนอยู่ด้วยกันโดยสิ้นเชิง จากเพื่อนที่มีอารมณ์ขันมากที่สุดในห้องกลับกลายมาเป็นคนเงียบซึม ร่างที่เคยผอมอยู่แล้ว บัดนี้กลายเป็น skeleton เดินได้ บานประตูค่อย ๆ เปิดออก หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางกังวล
" เป็นไงบ้างคะ "
" ผมเพิ่งให้พักผ่อนเมื่อกี้นี้เอง "
" คงไม่เกิดเรื่องแบบเมื่อคืนนี้อีกนะคะ เกด..เกดกลัว " เธอสารภาพออกมาง่าย ๆ ขณะมองข้ามไปยังคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ ใจหนึ่งยังนึกเป็นห่วงเขาไม่น้อย
" ไม่มีอะไรหรอกครับ ออกไปข้างนอกกันดีกว่า ภูมิจะได้พักผ่อน " หมอพูดทั้งที่เขาเองยังไม่แน่ใจแม้แต่น้อย เหตุการณ์แบบนั้นจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ต้องแล้วแต่ชายคนนั้น เขาคงไม่มีปัญญาไปบังคับอะไรได้ ขณะที่ทั้งสองเดินออกไปจากห้อง ชายหนุ่มที่ทำท่าเหมือนหลับมาตลอดกลับลืมตาโพลงขึ้นมา จ้องมองทั้งคู่จนลับสายตาไป หลังจากนี้คงเป็นเวลาสำหรับพวกเขาสองคน ตั้งแต่เขาป่วยมานี่เกดก็ต้องคอยดูแลเขาทำให้ไม่ค่อยมีเวลาพบปะหมอบ่อยนัก เขานึกน้อยใจหญิงสาว..ทั้งที่เขาได้อยู่ใกล้ชิดหญิงสาวมากกว่าหมอแต่เขากลับไม่เคยได ้รับความรักแบบที่หมอได้รับจากเธอเลยแม้แต่น้อย

--To be continued--


l Chapter 1 l chapter 3 l Chapter 4 l Chapter 5 (อวสาน)