สายตาของชายหนุ่มร่างผอม สูงราว 165 cm เหม่อมองไปทางด้านหลังของห้องเรียนด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อัดอั้นอยู่ในใจ ซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถทราบได้ว่าเขาเป็นอะไรกันแน่

"John" เสียงทุ้มปนเถื่อนดังขึ้น เขารีบหันไปทางต้นเสียง พร้อมกับเผยยิ้ม

"อรรถ! เรานึกว่านายกลับไปแล้วซะอีก"

"จะกลับได้ยังไง(วะ) ก็นายให้เรารอไม่ใช่เหรอ"

"งั้นวันนี้ไปค้างที่หอเรานะ กิจไม่อยู่ เราเหงาน่ะ" John เชิญชวนด้วยสายตาวิงวอน

"เอาสิ" คำตอบนั้นทำให้ John ดีใจมาก แต่เขาไม่อาจรู้เลยว่าคำตอบนั้นมันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ระดับโลก!!!

ภายในหอพักของ John&Kit ที่ถูกตบแต่งอย่างลวกๆด้วย Computer 1 เครื่อง พร้อมเกมส์ Hero ทำให้บรรยากาศภายในห้องนั้นดู อบอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด(อบอุ่นยังไงฟะ)

"ห้องรกหน่อยนะ" John พูดแก้เขิน

"ตามสบายนะ เราขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน" เขาทิ้งอรรถไว้ลำพังในห้องพัก แต่ไม่นานนักเขาก็ออกมาด้วยสภาพร่างกาย ที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆ ปกคลุม/ปกปิด/ปกป้อง อยู่เท่านั้น อรรถปรายหางตามาที่ John ก่อนเดินจะเข้าห้องน้ำไป John หน้าแดงระเรื่อ หัวใจ เต้นแรง

'เฮ้ย! ทำไมเราต้องเขินขนาดนี้ด้วยวะ' เขาคิดในใจ

บรรยากาศคราวนี้แตกต่างไปจากหลายๆครั้ง เพราะทุกครั้งจะมีเพื่อนมาค้างมากกว่า 3 คนเสมอ แต่คราวนี้มีแค่เรากับอรรถ 2 งั้นเหรอ เขาส่ายหน้าพยายามจะสลัดความคิดบ้าๆนั้นออกไป เป็นจังหวะที่ อรรถ ออกมาจากห้องน้ำพอดี ชายร่างใหญ่อยู่ในสภาพไม่แพ้กับเขา ร่างกาย(กำยำล้ำเลิศ กล้ามเนื้อก่อเกิด ระหว่างขา...)
ที่เปียกปอนไปด้วยน้ำ ไหล่กว้าง ท้อง(พุง) 3-4 ชั้นไขมันดูน่ารักน่าชัง Johnเลือดกำเดาไหลพรวด

'อะไรกัน เขาเกิดอารมณ์กับอรรถงั้นเหรอเนี่ย!!!'

ความคิดสับสนว้าวุ่นบังเกิดขึ้น อรรถตกใจมาก รีบคว้ากระดาษทิชชู่มาซับเลือดสีแดงสดที่ไหลเป็นทาง

"รีบไปนอนที่เตียงเร็ว" อรรถอุ้มร่างเล็กนั้นขึ้นมาพร้อมกับวางลลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน ส่วนJohn ก็ค่อยๆผลอยหลับไป

John ลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพที่ปรากฎตรงหน้าเขา คือเพื่อนชายที่เขาคุ้นเคย แต่บัดนี้ความรู้สึกคุ้นเคยได้เปลี่ยนไปกลายเป็นความรู้สึกแปลก ใหม่ที่ John เองก็หาท.บ.(ทฤษฎีบท ไม่ใช่ทองใบ)ใดๆ มาอธิบายไม่ได้

"หลับไปนานเลยนะ" อรรถพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สายตาอบอุ่นอย่างประหลาด John รู้สึกร้อนผ่าวตรงบริเวณมือที่อรรถ กุมไว้แน่น เขาหลบสายตา และดึงมือที่ถูกเกาะกุมอยู่ออกด้วยความรู้สึกสับสน

---

เช้าวันรุ่งขึ้น John ตื่นขึ้นมาพบว่าอรรถไม่อยู่แล้ว

'อะไรฟะ จะไปกันก็ไม่ปลุกกันเล้ย' เขาด่าในใจพร้อมกับหวนคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนระหว่างทางไปร.ร.

'นี่เราจะทำตัวยังไงดีนะ' เขารำลึกถึงชายหนุ่มราวกับหญิงสาวแรกรุ่นที่เพิ่งพบรัก

วันนั้นทั้งวัน John ไม่ได้คุยกับอรรถเลย แม้ว่าอรรถจะพยายามคุยด้วยก็ตาม ดังนั้นตามแบบฉบับของหนังน้ำเน่า ขณะที่ทุกคนออกไป ทานข้าวกันหมด จริงแท้และแน่นอน อรรถ กับ Johnก็อยู่กันตามลำพัง 2 ต่อ 2 หึ หึ หึ หึ.....

"John เรารู้สึกว่านายกำลังหลบหน้าเรา" อรรถพูดขณะเดินเข้ามาใกล้ Johnก้มหน้าเหมือนรู้สึกผิด แต่ก็ยังปากแข็ง

"เราไม่ได้หลบหน้านาย" อรรถรู้สึกฉุน เขาผลัก John ไปปกระแทกกับกำแพงอย่างแรง แล้วคร่อมตัวเพื่อนชายเอาไว้ ริมฝีปากของอรรถเลื่อนเข้าชิดติดใบหูของของ John

"นายไม่รู้เหรอว่าฉันต้องการนายน่ะ" เขากระซิบ John ใจเต้นระรัวพยายามผลักร่างกายนั้นออกห่าง แต่ทว่าวงแขนนั้น กลับกลายเป็นอ้อมกอดที่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งแน่นขึ้นอีกเท่าตัว ห้วงความคิดของ John สับสนวุ่นวาย การกระทำของอรรถนั้นช่างอ่อนโยน แต่ว่า...

นี่มันผิดธรรมชาติไม่ใช่เหรอ!!!

"แต่เราไม่ต้องการ" John น้ำเสียงเด็ดขาด (แต่จิตใจอ่อนระทวย)

"อย่าปฏิเสธความรู้สึกตัวเองเลย"

"เราไม่ได้รักนาย" ชายหนุ่มค้านเสียงแข็งขึ้น อรรถเชยคางเขาขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาดำขลับคู่นั้น

"ถ้าอย่างนั้นก็มองเข้ามาในดวงตาของเรา แล้วพูดว่าไม่รักเราสิ"

John ลดสายตาลงต่ำ เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่สามารถสบตาชายหนุ่มและพูดออกไปได้ อรรถยิ้มอย่างผู้กำชัยชนะ สมองสั่งการให้มืออัน แสนซุกซนของเขาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของ John ออกทีละเม็ด [*คำเตือน*เด็กอายุต่ำกว่า 15 ปี ไม่ควรอ่าน- -> ใบหน้าเข้ม ซุกไซ้ซอกคอขาว

"อย่า..." John ครางอรรถยังคงรุกต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง ริมฝีปากชมพูถูกประกบอย่างดูดดื่ม อรรถค่อยๆเลื่อนต่ำลง มือแข็งแรงลูบไล้กล้ามท้องอันแข็งแกร่ง(จากการเต้น Aerobic ต้องขอขอบพระคุณ อ.จ.ลัดดา มา ณ ที่นี้ด้วย) อย่างเร่าร้อน Johnร้องครางเบาๆ มืออ่อนนุ่มบีบต้นขาเพื่อนรักแน่น ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปกว่านั้น ทั้ง 2 ก็ไดสังเกตเห็นบุรุษผู้หนึ่งยืนมองพวกเขาอยู่...

"กิจ!!!" ทั้ง 2 หน้าซีดเผือด แต่ที่ผิดปรกติสุดคือ อรรถ

"กิจ นายอย่เข้าใจเราผิดนะ คือเรา 2 คนไม่ได้..." John รีบแก้ตัวแบบฟังไม่ขึ้น กิจน้ำตาคลอเบ้า

"อรรถ เราไม่นึกเลยว่านายจะทำกับเราแบบนี้" กิจตวาดขึ้น ทำให้เพื่อนที่เหลือ รีบวิ่งมาดู แล้วพวกเขาก็ต้องshock เมื่อพบกับภาพของ... กิจ น้ำตานองใบหน้า John เปลือยท่อนบน และอรรถหน้าซีด!!

"กิจ ร้องไห้ทำไมน่ะ ไอ้อรรถ ทำอะไรกิจวะ" ตี้โมโหจัดทั้งที่ไม่เคยโมโหขนาดนี้มาก่อน

"กิจ เราขอโทษ คือ เรา..."

"ไอ้อรรถ มึงไม่ต้องมาแก้ตัวเลย" ตี้โกรธแค้น

"ตี้ ทำไมนายถึงโมไหเป็นฟืนเป็นไฟกับเรื่องไอ้กิจขนาดนี้วะ" เติ้ลเริ่มสงสัย

"มึงจะทำไม ก็กูรักกิจ" คำพูดของคุณตี้ทำให้ทุกคนตะลึง สีหน้าของเติ้ลเศร้าลงทันตาเห็น

"นายไม่เคยสังเกตเลยเหรอไงตี้ ว่าเรามีใจให้นายขนาดไหน

"ไม่จริงนะเติ้ล ทำไมนายทำร้ายจิตใจเราขนาดนี้" ชายหนุ่มมาดพระเอก[ลิเก(ย์)] ตัดพ้อ

"อย่าบอกเรานะจักร ว่านายชอบเรา" ยังไม่ทันที่จักรจะพูดอะไรเสียงแหบแห้งก็ตะโกนแทรกขึ้น

"อีนังจักร! มึงแย่งผัวกูเรอะ!!" ชายหนุ่มผิวสีนำตาลไหม้แผดเสียง

"พูดให้ดีๆนะ เน เติ้ลเป็นผัวนายตั้งแต่เมื่อไหร่" จักรไม่พอใจมาก เนยิ้มเหยียด

"ก็วันนั้นไง ที่เรา 2 คนมีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งน่ะ ใช่มั้ยจ๊ะเติ้ล"

"เฮ้ย วันไหนวะไอ้เน เราไม่เห็นรู้เรื่อง" เติ้ลงงจัด

"พี่เติ้ลไม่ต้องเขินหรอก ก็วันนั้นพี่บอกว่าเสียงเปลี่ยนเพราะเป็นหวัด แล้วก็ยังบอกว่า..." เนเขยิบเข้าใกล้เติ้ลแล้วเปลี่ยน ระดับความดังของเสียงให้ เบาลง

"...เติ้ลเก่ง Oral sex มากน่ะ"

"เฮ้ย ทำไมพูดเหมือนตอนเรากับอรรถเลย" กิจเริ่มมีบทบ้าง

"บ้าน่า เราไม่เก่ง oral เฟ้ย นั่นมัน บิ๊ว หรอก ก็คืนนั้นบิ๊วทำเก่งมากเลยนี่" อรรถตกใจเลยเผยความลับ

"อี๋ มั่วเลย อรรถนั่นแหละ เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นเอิร์น" บิ๊วชักสับสน

"หมายความว่าไงบิ๊ว" อรรถตาขวาง บิ๊วเหงื่อแตกพลั่กเมื่อความลับถูกเปิดเผย

"คือ...เรานอกใจนาย แต่เราทนไม่ได้จริงๆที่เห็นนายอยู่กับผู้ชายอื่น วันนั้นเราปรับทุกข์กับเอิร์น แล้วบรรยากาศมันพาไปน่ะ ขนพี่ล่ำเค้าดกดี(ขนอะไรฟะ)" บิ๊วได้ทีเริ่มโทษดินฟ้าอากาศ สายตาทุกคู่จึงจ้องไปที่เอิร์น

"เฮ้ย เราไม่ได้เก่ง oral นะ C ไม่ใช่เหรอ? " ทุกคนย้ายสายตาไปจับจ้งที่ C ผู้ Innocent Cมองตาปริบๆพร้อมกับพูกขึ้น

"Oral sex เหมือนกับ Oral paper รึเปล่า"

' อะไรฟะ oral ยังไม่รู้จัก ' ทุกคนคิด

"ก็แบบใช้ปากไง" ตี้เสริม

"อ๋อ เราไม่เก่ง เราเก่งแต่เรื่อง ประตูหลัง แบบเหล็กง่ะ แต่รู้สึกว่าคืนนั้นที่ไฟดับแล้วเอิร์นบอกว่าเป็นหวัดเสียงแหบน่ะ เรา ยังนึกเลยว่าเป็นเสียงคามินน่ะ" C ออกความเห็น

"เออว่ะ จริงด้วย เสียงเติ้ลคืนนั้นก็เหมือนคามิน" เนกล่าวบ้าง ที่เหลือหยุดนิ่งเริ่มใช้ความคิด

"คามิน ง้านเหรอ...." ทุกคนหันขวับไปมองคามินที่เหงื่อท่วมตัว

" ไอ้คามิน แก...ตาย!!!"

จากวันนั้นเป็นต้นมาก็ไม่มีใครได้เห็นแม้แต่เงาของ ด.ช.คามิน อีกเลย....

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...."อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา"


back to 823 story room